Doğum gününde aramayan anne

Merhaba,

Valla daral daral nereye kadar. Son zamanlarda depresyona doğru koşar adım gitmekteydim. Hayatımın her alanına yansıyan bir mutsuzluk, umutsuzluk, sabırsızlık, tahammülsüzlük vs vs. Biraz araştırdım ve yeni bir psikologa gittim bugün. Eski psikologum geçen seneki seans ücretini %50ye yakın arttırmış sağ olsun. O da ayrı bir yazı konusu tabi.. Neyse, ilk elektrik iyiydi. İyi gelecek, hiç şüphem yok. Şuan kendimi iyi hissettiğim için kötü şeylerden bahsetmek içimden gelmiyor.  :)

Ama minik bir update:

Son yazılarımda annemle bir düğün nedeni ile istanbula gelişinde yine yine YİNE beni yok saymasından dolayı konuşmaz olmuştuk malum. Hala durum aynı. Yaklaşık 2 aydır konuşmuyoruz. Bu duruma babam da katıldı nedenini bilmiyorum. Muhtemelen annemle konuşmadığımız cephe aldılar falan filan. Olay baya ileri boyutlarda doğum günümde bile aramadılar! Enteresan bence. Ben bir anne babadan hele 60 yaşlarına gelmiş iseler biraz olgunluk, biraz birleştiricilik, biraz bişey beklerim. Hayatları boyunca böyle oldukları için ayy yaşlandılar ondan demeyiniz lütfen. Hayır efendim ondan falan değil! Ve sevgili okur, ben baya yoruldum anne babamın peşinde koşmaktan.
Küstük mü? İyi ok diyorum. Üzüldüğüm şey ise asla aramamaları değil, ömrümde sıcak bir ebeveynlik görmemiş olmam. Yani beni aramayarak bana hatırlattıkları yoklukları beni üzüyor. Dışarıdan bakınca kendimi küçük bir kız çocuğu gibi görüyorum. Acıyorum kendime. Yazık bana diyorum. Çocuğunun doğum gününde aramayacak kadar kızgın öfkeli, hırslı, inatçı, dediğim dedik..

Bu arada 31 oldum. Mutlu yıllar bana.