Narsist Bir Annenin Kızı

merhaba, Şimdi size acıklı bir hikaye anlatıcam. Çünkü daha önce anlattıklarım pek keyifliydi(!) Son 3 haftada başıma gelenler sırasıyla: - antidepresan kullanmaya başladım - sevgilimden ayrıldım - işimden oldum (daha net değil ama öyle gibi gibi) En sevdiğim özelliğim ne peki biliyor musunuz? KORKMUYORUM! Bugünüme düşe kalka tırmalayarak tek başıma geldim. Bu olumsuzluklar beni korkutmuyır. Aksine şuan bulunduğum noktada içimde güzel bir his var. Böyle zamanlar bence çok değerli! Başka zaman cesaret edip de yapamadığımız şeyler için bir fırsat. Elbette kolay olmayacaktır. Ama olsun şimdiye kadarkiler kolay mıydı ki... Birgün hep beraber kahve içelim. Sevgi ve şefkate çok ihtiyacım olmasının yanı sıra aslında ne kadar güçlü olduğumu ve depresyonda değilsem ne kadar eğlenceli olduğumu görmelisiniz. Ama önce yeni bir iş bulmam ya da iş kurmam lazım :)

Terapi sürecimden bahsetmiştim. O yazıya link verebilir hem seosal şeylere dikkat ederek yazabilirdim ama çok fazla okunmak gibi bir derdim yok bu blogta. Zaten o çok kişi, bu ve benzeri şeyleri yaşamadıysa anlamaz bile bu blogtaki yazılanları. Abartılı bulabilir. Ya da beni annensinden nefret eden bir ergen gibi nitelendirebilir. Anlık kzıgınlıklar diye görebilir.... buraya uğrayan yorum yazan okuyan anlayan birkaç kişiyiz. Bu da bana yetiyor. O yüzden her yazıya bir cümle bişey yazın zahmey olmazsa. Kendinizden bahsedin, yorum yapın, ne biliyim yazın işte... inanın iyi geliyor. Size de bu yazılar iyi geliyor biliyorum. Yalnız olmadığınızı görüyor arızanın sizde olmadığını anlayabiliyorsunuz. Bazen de belki biri bu bataklıktan kurtulur da bana da formülü söyler diyorsunuzdur kim bilir...  bu yüzden kendimi daha iyi hissetmeye başladığım şu günlerde daha çok yazmaya çalışacağım. Terapi devam ederken bir süre sonra dibe vurdum. Kanayan yaraların açılmasından mı pilimin bittiğinden mi

gün geçmiyordu ki evren göğsüme bir öküzü oturtmasın. Az önce annem mesaj attı.. öff iyiydik böyle? Ne güzel konuşmuyor görüşmüyorduk 4 aydır. Kafam rahattı. Ciddiyim! Kinayeli değil! Mesajı bir müddet okumak istemedim. Sonra o tanıdık his... annemden tarihte hayırlı mesajlar telefonlar almadığım için, mesaj geldiğini görnce bile yüzüm ekşiyor. Neyse açtım okudum derin bir nefes alıp. Ben bir mesajı bile okuyamayacak insan mıyım be! Bir mesajın altından bile kalkamayacak mıyım! O zaman hayatımı nasıl baştan inşa ederim. Vicdanımı rahatsız etmeme de gerek yok. Bunca yıl böyle yaptı artık buna izin verme! Çünkü haklısın! Anne olması seni istismar edebileceği anlamına gelmiyor..... Mesajı ise şu: yarın çok geç yarın öbür gün biz olmayacağız, istesende bulamayacaksın. Bundan sonra seni rahatsız etmeyeceğiz Allah sana merhamet versin Öfff öf yani... en sevmediğim şey. Bakın bu iletişim değil. Bu acıtasyon! Merhamet diyor!!! Çocuğuna bakım vermemiş, en zor dönemlerinde yanında olmamış, ps

Depresyon nedir? Depresyon bir hastalıktır. Grip gibi, kanser gibi, şeker hastalığı gibi... öyle moral bozukluğu, bıkkınlık ve sıkkınlık değildir. Bunlar çok hafif kalır.  Depresyon bu bloga yazacak onlarca şeyinizin olmasına rağmen, yazdığınızda belki kendinizi daha hissedecek olmanıza rağmen içinizden yazmanın gelmek istememesidir. Ya da bazen yazmak istemek ama sanki dünyanın en ağır işiymiş gibi enerji bulamamaktır. Depresyon iyi güzel hoş duyguların vücudunuzdan çekilmesidir. Çoğu zaman hissizliktir. Kalan zamanlarda da kötü duygulardır. Depresyon hayal, umut, gelecek, keyif, huzur kavramlarının literatürünüzden silinmesidir. Bir daha ekleneceğine inancınızın tamamen yitirilmesidir. Depresyon yataktır. Yatakta yaşamak, yataktan çıkınca sudan çıkmış balık gibi hissetmektir. Depresyon bazen kova kova gözyaşıdır. O kadar gözyaşının nereden geldiğine şaşırmaktır. Bazen de ağlamamak, donuklaşmak, bir duvar ne kadar hisli ise işte o kadar hisli olabilmektir. Depresyon artık