Narsist Bir Annenin Kızı

32 yaşımdayım. Hayata karşı gücüm kuvvetim öyle tükendi ki... eskiden yerimden kıpırdatmayan şeyler artık yıkıveriyor bi çırpıda. Sabrım kalmadı güzel günleri beklemeye. Umutlanmak bile başlı başına bir yük bazen. Hemen düşüveriyorum. Hemen buram buram yalnızlık hissediyorum. İşte böyle anlarda siz hiç kendinizi minicik bir çocuk gibi hissettiniz mi? Ben artık hep hissediyorum. Yere düşmüşüm, ama o kadar küçüğüm ki tek başıma kalkamıyorum yerden. Kimse de gelip kaldırmıyor gibi. Oysa biri gelip kucağına alsa ağlamam geçene kadar kucağında sarsa, başımı okşasa ve güzel şeyler söylese geçecek gibi. Kendi kendimi avutuyorum. Canım sıkkın olunca, gözlerim dolunca, boğazımda düğümler belirince... kendimi sevmeye çalışıyorum geçecek diyorum sen de sevileceksin. Sanki ben küçükken bir yara açılmış da sarılıp pansuman yapılmadığı için zamanla mikrop kapıp diğer organlarıma zarar vermiş gibi. Zaman zaman her biri tekliyor. Hepsi de o küçüklük yarama bağlanıyor sonunda. Zor mu be bi çocuğ

Sevgili okur, bilir misin benim çok güzel saçlarım var. Kıvır kıvır, bukle bukle... Öyle çok sımsıkı dalgalı değil. Ama su dalgası kadar az da değil. Tam kararında. Beni herkesin kıvırcık diye tanımlayabileceği şekilde. Yıka ve çık saçı adeta. Bir gram jöle, sprey vs kullanmam şekil alsın ya da şeklini korusun diye. Yatarken örerim o kadar. O saçlar gün boyu dalgalanır durur. Bozulmaz, düşmez, yapışmaz... Havalıdırlar. Kabarık kabarık. Şimdi bi de bi cesaret sarıya boyattım! Ben bile bakmaya doyamıyorum :) Bu güzelliğin tadına üniversite bitince varabildim. Salak ben. Hatta dur yalan olmasın saçlarımla uğraşmayı o zamanlar bıraktım sanırım. Sonra ufak ufak barıştım onlarla. Son 2 yıldır aşığım! Hiçbir uğraş vermeden çok güzel buluyorum onları. Sevimliler :) Kıvırcık saçın olayı da çok kırılması. Genelde kuru olur kıvırcık saçlar. Bu yüzden de sanki hep kırık gibidirler. Kuaförden yeni çıkmış da olsanız kırık var gibi hissedebilirsiniz. Ama ben yine de seviyorum. Bu benim için b

Hep daha çok yazmak isteyip yazamamak da bir garip. Oysa yazınca nasıl iyi geliyor! Hele yalnız olmadığını bilmek! Mesajlarınız, mailleriniz o kadar iyi hissettiriyor ki. Teşekkür ederim. İşten istifa ettim kendi işimi yapmak üzere. Sevgilim yurt dışına yerleşti. (Sanırım en son ayrıldık falan demiştim...) Annemlerle hala durum aynı. Konuşmuyoruz görüşmüyoruz. Ancak buna rağmen yine de bana kendimi kötü hissettirebiliyorlar! Bence bu baya süper güç. En son bir akrabamıza iyi olmadığımdan, psikologa gittiğimden falan bahsetmiştim. Gitmiş annemlere söylemiş. Babam benimle arası iyi olan bir akrabamızı aramış. M. nasıl doktora gidiyomuş falan diye... Kafaya gel! Kızının yıllardır psikologa gittiğini öğreniyorsun ama kızını aramak yerine hala bir başkasına soruyorsun. Ay lütfen kimse çıkıp aa ama bak seni merak etmişler demesin! İstemiyorum böyle merak! Bu telefon konuşmasında yurtdışına gideceğimi söylemiş aramın iyi olduğu akrabam. Hani iyi hatta tatile gidecek gibisinden... C