Ne kadar zor?
32 yaşımdayım. Hayata karşı gücüm kuvvetim öyle tükendi ki... eskiden yerimden kıpırdatmayan şeyler artık yıkıveriyor bi çırpıda.
Sabrım kalmadı güzel günleri beklemeye. Umutlanmak bile başlı başına bir yük bazen.
Hemen düşüveriyorum. Hemen buram buram yalnızlık hissediyorum.
İşte böyle anlarda siz hiç kendinizi minicik bir çocuk gibi hissettiniz mi? Ben artık hep hissediyorum. Yere düşmüşüm, ama o kadar küçüğüm ki tek başıma kalkamıyorum yerden. Kimse de gelip kaldırmıyor gibi.
Oysa biri gelip kucağına alsa ağlamam geçene kadar kucağında sarsa, başımı okşasa ve güzel şeyler söylese geçecek gibi.
Kendi kendimi avutuyorum. Canım sıkkın olunca, gözlerim dolunca, boğazımda düğümler belirince... kendimi sevmeye çalışıyorum geçecek diyorum sen de sevileceksin.
Sanki ben küçükken bir yara açılmış da sarılıp pansuman yapılmadığı için zamanla mikrop kapıp diğer organlarıma zarar vermiş gibi. Zaman zaman her biri tekliyor. Hepsi de o küçüklük yarama bağlanıyor sonunda.
Zor mu be bi çocuğu sevmek? Başını okşamak, dokunmak ona? Zor mu oyun oynamak, biraz yüzünü güldürmek? Dünyanın en kolay şeyini bile neden başaramadınız diye haykırasım var.
Düşüp düşüp minik bir kız çocuğu olmak zor. 32 yaşındayken 3 yaşında gibi hissetmek zor.
Ah be... nasıl ağrıyor kalbim bazen bi bilseniz!
Sabrım kalmadı güzel günleri beklemeye. Umutlanmak bile başlı başına bir yük bazen.
Hemen düşüveriyorum. Hemen buram buram yalnızlık hissediyorum.
İşte böyle anlarda siz hiç kendinizi minicik bir çocuk gibi hissettiniz mi? Ben artık hep hissediyorum. Yere düşmüşüm, ama o kadar küçüğüm ki tek başıma kalkamıyorum yerden. Kimse de gelip kaldırmıyor gibi.
Oysa biri gelip kucağına alsa ağlamam geçene kadar kucağında sarsa, başımı okşasa ve güzel şeyler söylese geçecek gibi.
Kendi kendimi avutuyorum. Canım sıkkın olunca, gözlerim dolunca, boğazımda düğümler belirince... kendimi sevmeye çalışıyorum geçecek diyorum sen de sevileceksin.
Sanki ben küçükken bir yara açılmış da sarılıp pansuman yapılmadığı için zamanla mikrop kapıp diğer organlarıma zarar vermiş gibi. Zaman zaman her biri tekliyor. Hepsi de o küçüklük yarama bağlanıyor sonunda.
Zor mu be bi çocuğu sevmek? Başını okşamak, dokunmak ona? Zor mu oyun oynamak, biraz yüzünü güldürmek? Dünyanın en kolay şeyini bile neden başaramadınız diye haykırasım var.
Düşüp düşüp minik bir kız çocuğu olmak zor. 32 yaşındayken 3 yaşında gibi hissetmek zor.
Ah be... nasıl ağrıyor kalbim bazen bi bilseniz!
Bazen ben de öyle hissediyorum daha doğrusu eskiden çook hissederdim.
YanıtlaSilHala terapiye gidiyor musunuz? Eğer bir psikolog tavsiyesi arzu ederseniz nacizane tavsiyem olabilir mi... isterseniz yazarsınız bana..gerçi nerede oturuyorsunuz onu bile bilmiyorum belki benim söyleceğim kişinin yeri ters olur...
neyse,
o küçük çocuğa şefkat gösterebilecek tek kişi içindeki yetişkin. yani elin varsa başını kaşıyacaksın. kaşımayı öğreneceksin..ben bunu anladım. başka çare yok...kimse sana kendinden çok kıymet veremiyor....yılma... kimi zaman depresfileşmeye üzülmeye yerde kalmaya da hakkımız var.. o zamanları yara almadan geçirmeye uğraşacağız. nasıl feci rüzgar eser ya eğilirsin ve beklersin dinsin de yoluma devam edeyim diye... işte böyle kötü zamanlarda da eğil bekle ve kendine sarıl...sevdiğin mutlu eden şeylere sarıl... şefkati sen ver kendine... ne mutlu ederse onu yapmaya zorla kendini...yada hiiç bişi yapma...bekle rüzgar geçsin.....
söyleidklerim belki çok anlamsız hafif....ama yazmasam içimde kalırdı..
sevgilerimle,
http://loveandsmile.wordpress.com/
Yalnız hissetmeyin hayat herkesi zorluyor bir şekilde emin olun bir çok insan benzer duygular yaşamıştır, kendi kendiniz annesi olmayı öğrenmelisiniz, hiçkimse yoksa bile yaradan var ona sığının. Yazdiklariniz benin kalbime dokunduğu gibi inanın birçok insanın da dokunuyordur.sevgiyle kalın , kendinize iyi davranın
YanıtlaSil