İçimdeki çocuğun annesiyim ben!

Merhaba!

Çok uzun zaman olmuş yazmayalı. Neredeyse iki ay. Maillerinizi okuyorum ve o kadar iyi geliyor ki. En son Ülkü yazmış, ne zamandır yazmadın iyi misin diye. İyiyim Ülkü :) Teşekkürler. Daha niceleriniz. Hep yazıyorsunuz. Hikayelerimizin ne kadar ortak olduğundan bahsediyorsunuz. Nasıl aynı yerlerden yaralandığımızdan, nasıl tanıdık geldiğinden, okurken ağladığınızdan...

Ağlama sevgili okur. Bunlar da geçecek. Yani izi elbet kalacak ama hayat bir kere sadece. İkinci var mı? Yok. O yüzden sen de ben de bunu bize yapanların yanına bırakmayalım! Yani kendimize bir hayat hediye edelim, yeniden kuralım, umutla çabalayalım. Başaramasınlar son nefesimizde bize ulan ne biçim hayatım vardı demeyi.

Şimdi diceksiniz ki bu kız da manyak mıdır nedir bir öyle söylüyor bir böyle... Ama aynen böyle hissediyorum. Yani bazen dibin de dibindeyim. Tamam diyorum hayat hep böyle leş olacak, annemin bıraktığı laneti hep üzerimde taşıcam, bu yaralar ne yaparsam yapayım sarılmayacak, ben hep böyle sevgiye aç olucam. Bazen de, ya yemişim annemi de yaptıklarını da ben güçlüyüm, o bana bunları yaptıysa, izler kaldıysa, o zamanlar küçüktüm anlayamadım cevap veremedim tepki koyamadım ama şimdi kendim koruyabilirim büyüdüm kocaman oldum, hayatımı güzelleştirmek benim elimde diyorum.

Bazılarınız aha bipolar bu dicek olursa cevabım hazır: değilim. Değilmişim yani :) Psikologum ve psikiyatristime böyle gel git değişken ruh halinin beni şüphelendirdiğinden bahsetmiştim. Yok değilsin sadece depresyon dediler.

Depresyon tedavim devam ediyor. Son 6 aydır psikologa gitmedim. Ama ilaçlarımı kullanmaya devam ediyorum. Elbette ilaç ismi vermicem. Bu gerçekten çok hassas bir konu. Lütfen doktora danışmadan kullanmayın. Ama gittiğim psikiyatrist Madalyon Klinik'te, bunu paylaşabilirim. Bunu paylaşmamın sebebi sgk ile anlaşmalı olmaları. Muayene ücreti (sadece pskiyatristler için) 80-90TL civarında. Ben aynı yerden psikolog yardımı da aldığım için sürecim hakkında doktorum da bilgi sahibi.

İşte öyle bazen çok bazen çok kötüyüm. Ama hep kendi kendimi inceliyorum. Hep gözüm üstümde :) Yıllar içinde nelerde kötü hissettiğimi farketmeye de başladım. Psikologun etkileri burada büyük. Farkındalığınızı arttırıyor. Mesela çok alakasız bir olayda kendimi dışlanmış sevilmemiş, sevilmeyecek gibi hissedebiliyorum. Yani tam olarak bu şekilde hissetmiyorum genelde öfke olarak dışa çıkıyor ama dönüp bakınca kalbimi dinlediğimde duygularıma kulak verdiğimde evet hissettiğim bu. Birçok olayda çocuk gibi davranıyorum. Gerçek anlamı ile çocuk gibi. Benimle ilgilenilsin, benim başın okşansın, ben de varım burada gibi gibi...Bu duygular işle ilgili bile karşıma çıkıyor. O yüzden günlük hayatta verdiğiniz tepkilerin özlerini çocuklukta arayabilirsiniz. 32 yaşında olup 5 yaşında gibi hissediyorum. İçimde büyümeyen, büyütülmemiş, sevilmemiş, başı okşanmamış bir çocuk var. Ve onu yine ben büyütmeliyim.

Çünkü artık anladım ki ona benden başkası yardım edemez!