Hayat devam etti
Merhaba!
Ne çok zaman oldu yine yazmayalı. Bazen mail atıyorsunuz neredesin diye ve ben cidden mutlu oluyorum. Seda bu yazı sayende mesela.
Gayet iyiyim gençler. Özet geçiyorum 2yıllık sevgilimden ayrıldım, annemlerle 2 yıldır görüşmüyorum, bu sürede bir düğünde karşılaştık karnıma ağrılarla gittim ancak masasına bile oturmadım. Beni de arayan soran yok onların tarafından. Yeni bir eve taşındım. Yeni bir iş. Yani hayat devam ediyor.
Bu süre içinde kendimi tanımaya devam ediyorum. Gözlemliyorum nerede nasıl hissediyorum, ne olunca ne hissediyorum... Erkeklerle ilişkilerim mesela... Ah o şefkat arayışım... 33 yaşına geldi artık dile kolay. Aramakla geçmeyecek ömür bunu anladım. KENDİ KENDİNE ANNE BABA ABİ EVLAT OLACAKSIN SAYIN OKUR! Başka yolu yok. Yeri gelecek yalnız kalacaksın. Kendi yaranı sarmayı eşşek gibi öğreneceksin. Kendinle mutlu olmayı, kendine en umutsuz anında umut vermeyi. Beklentiye girdikçe daha da kötüleştiğini farkettim. Ha bir de kendine acıdıkça! Evet keşke daha güzel bir çocukluk, daha iyi bir ebeveynlik görmüş olsaydım. Ama olmadı. Zamanı saramıyorum ve TAM 5 YILDIR kendime acıyorum.Yazık bu kıza diye acıyorum, ne çok çekti... Şimdi ise hayatımı değiştirerek kendimi seviyorum. Kendime iyi gelen uzun yürüyüşler yapıyorum. Düşe kalka toparlandım. Elbette psikiyatristin önerisi ile kullandığım ilacın da etkisi büyük. İsim tabi ki veremem. Ama o ağır depresyonumu yendim diyebilirim. Sırf bunun için bile gurur duyuyorum kendimle. Kimsem yoktu, tek başıma yendim.
Hep beklenti ile yaşardım. Şu olursa mutlu olurum gibi... Bıraktım beklemeyi, anı yaşamaya çalışıyorum. Odağım kaydığı anda toparlamaya çalışıyorum. Benden ve benim hayatımdan ben sorumluyum. Herkes gelip geçiyor. Kendi kendimin başını okşamayı, bu küçük kız çocuğunu seveyi öğreniyorum. Hayat sanırım hep böyle geçecek. Annemin tahribatını kabullendim. Yoluma bakıyorum. İlişkimi kesmek çok iyi geldi. Başlarda vicdan yaparken zamanla daha berrak düşünmeye başladım. Onlaar da sağ olsun yanıltmadılar beni. 2.5 yıldır hiç aramaz mısın kızını? Hayırdır adam mı öldürdük?
Beni mutsuz eden yerde, mutsuz eden kişilerle durmuyorum. Hayat kısa. Güzelliğe, mutluluğa odaklandım.
Varmı yazmamı istediğiniz bişey? Kendimce bazı yöntemleri denedim bunları paylaşıcam bir sonraki yazımda. Arayı çok açmadan.
Kendinizi sevin canım kadınlar. Siz size yetersiniz.
Ne çok zaman oldu yine yazmayalı. Bazen mail atıyorsunuz neredesin diye ve ben cidden mutlu oluyorum. Seda bu yazı sayende mesela.
Gayet iyiyim gençler. Özet geçiyorum 2yıllık sevgilimden ayrıldım, annemlerle 2 yıldır görüşmüyorum, bu sürede bir düğünde karşılaştık karnıma ağrılarla gittim ancak masasına bile oturmadım. Beni de arayan soran yok onların tarafından. Yeni bir eve taşındım. Yeni bir iş. Yani hayat devam ediyor.
Bu süre içinde kendimi tanımaya devam ediyorum. Gözlemliyorum nerede nasıl hissediyorum, ne olunca ne hissediyorum... Erkeklerle ilişkilerim mesela... Ah o şefkat arayışım... 33 yaşına geldi artık dile kolay. Aramakla geçmeyecek ömür bunu anladım. KENDİ KENDİNE ANNE BABA ABİ EVLAT OLACAKSIN SAYIN OKUR! Başka yolu yok. Yeri gelecek yalnız kalacaksın. Kendi yaranı sarmayı eşşek gibi öğreneceksin. Kendinle mutlu olmayı, kendine en umutsuz anında umut vermeyi. Beklentiye girdikçe daha da kötüleştiğini farkettim. Ha bir de kendine acıdıkça! Evet keşke daha güzel bir çocukluk, daha iyi bir ebeveynlik görmüş olsaydım. Ama olmadı. Zamanı saramıyorum ve TAM 5 YILDIR kendime acıyorum.Yazık bu kıza diye acıyorum, ne çok çekti... Şimdi ise hayatımı değiştirerek kendimi seviyorum. Kendime iyi gelen uzun yürüyüşler yapıyorum. Düşe kalka toparlandım. Elbette psikiyatristin önerisi ile kullandığım ilacın da etkisi büyük. İsim tabi ki veremem. Ama o ağır depresyonumu yendim diyebilirim. Sırf bunun için bile gurur duyuyorum kendimle. Kimsem yoktu, tek başıma yendim.
Hep beklenti ile yaşardım. Şu olursa mutlu olurum gibi... Bıraktım beklemeyi, anı yaşamaya çalışıyorum. Odağım kaydığı anda toparlamaya çalışıyorum. Benden ve benim hayatımdan ben sorumluyum. Herkes gelip geçiyor. Kendi kendimin başını okşamayı, bu küçük kız çocuğunu seveyi öğreniyorum. Hayat sanırım hep böyle geçecek. Annemin tahribatını kabullendim. Yoluma bakıyorum. İlişkimi kesmek çok iyi geldi. Başlarda vicdan yaparken zamanla daha berrak düşünmeye başladım. Onlaar da sağ olsun yanıltmadılar beni. 2.5 yıldır hiç aramaz mısın kızını? Hayırdır adam mı öldürdük?
Beni mutsuz eden yerde, mutsuz eden kişilerle durmuyorum. Hayat kısa. Güzelliğe, mutluluğa odaklandım.
Varmı yazmamı istediğiniz bişey? Kendimce bazı yöntemleri denedim bunları paylaşıcam bir sonraki yazımda. Arayı çok açmadan.
Kendinizi sevin canım kadınlar. Siz size yetersiniz.
yazın...yazın..
YanıtlaSilMerhaba 30 yaşindaki kızkardeşimin intiharı sonrası yaşadığım travma esnasında gittiğim psikolog sayesinde annemin narsist bir anne olduğunu keşfettim. Yıllardır diğer kardeşimin trafik kazasında kaybı, annemin eşi ve dünya ilişkisinde,mutsuzlugunu ve daha bir dünya birçok yükü sırtlandığımı yeni keşfettim;45 yaşinda. Bunca senedir onca başarıma mücadeleme rağmen bir türlü bulamadığım huzurun sebebi kendimi sevmemen bunun da sebebi narsist bir anneymiş.Özellikle anne olduktan annemin tüm sabatojlarına rağmen anne olmaya cesaret edebildikten sonra annemin normal olmadığını keşfettim ama bu durumu kabul etmem kardeşimin intiharı ile oldu.Bence böyle anneler için çocuk istismarı adı altında hukuki süreç başlatılmalı duygusal istismar da en az cinsel istismar kadar tehlikeli sonuçları olan bir durum. Sizi de bu farkındalığınızdan dolayı tebrik ederim.Sevecen olması gereken annenin düşman olması ve insanların bunu anlayabilmesi çok zor.
YanıtlaSilne zamandir bir paylasiminiz olmadi.. umarim iyisinizdir.. sizi tanimiyorum ama yasadiklarimiz o kadar benziyor ki (özellikle o gelinlik meselesi) size kucak dolusu sevgiler yolluyorum!
YanıtlaSilBende evlendikten sonra dışardan bakınca kendime daha çok acımaya başladım biz görüsüyoruz annemle görüşmeme imkanını düşünemiyorum bile böyle bişeyi hayatta kaldıramaz babama kardeşime zehir eder hayatı.. Siz yazmayalı çok olmuş umarım en kısa zamanda yazmaya devam edersiniz daha sık;)
YanıtlaSilMerhaba Melike hanım umarım iyisinizdir. neredeyse her gün blogunuzu açıp bakıyorum yeni bir postunuz var mi diye.
YanıtlaSil