Yalnızlık Ömürboyu
Kötü çocukluk geçirmiş bir yetişkin hayat bence fazlasıyla zor.
Mesela çocukluğumdan beri o kadar ağır yükle uğraştım ki artık pilim tükenmiş gibi hissediyorum.
Lütfen ama lütfen çocuklarınıza boylarından büyük yükler yüklemeyin.
Hayat size adil davranmayıp elinizde olmayan nedenler ile koca koca yükler sundu ise ve bu durumdan mecburen çocuklarınız da etkileniyor ise en azından onları o yğklerden daha fazla büyük büyük, kocaman kocaman sevin. Sevin ki en az hasarla atlatsın.
Hep tek başıma mücadele verdim. Hayatta hiç sırtımı yasladım, yaslayabilirim hissim olmadı. Hep ayakta durmak zorunda kaldım. Güçlü olmak hayat gayemdi. Hiç düşmemeli, düştüysem de kimse görmemeliydi. Ve başardım da...
Sonuç: mario gibiyim, canım bitti ve prenses başka şatoda. (Şuan bunu daha önce yazdığımı hissettim. Dejavu.)
İnsanların sanki hayata karşı dimdik durmak izin 100 birim limitleri var da, ben bunları çok erken yaşlarda kullanmaya başlamış gibi hissediyorum. Oysa normal ailelerde çocuklar bu haklarını işte iş hayatında falan kullanmaya başlıyorlarmış gibi geliyor. Gerçekten öyle mi?
Velhasıl ben kendimi dönem dönem şarj etsem de eski dayanıklılığımdan eser yok şimdi. Tam oh yine güpgüçlüyüm diyecekken ufacık bir olay beni daha çabuk yere çalıyor.
Şuan işim kötü gidiyor, gerçekten bir tanecik joker istiyorum. Bir tanecik jokerim olsun, ve işyerinde canıma tak ettiğinde gidip aileme sokulabileyim. Bana yardım etsinler. Öyle yıllarca değil, desinler ki senden kıymetli değil canın sağ olsun gel 1 ay dinlen. Razıyım. Yeter bana. Deseler bile yeter ben yarın gider yeni işe girerim. Sanırım asıl olay o jokerin orada olduğunu bilmek zaten. Orada olsa bile belki kullanmam ama varlığı yetermiş gibi geliyor.
Öyle işte.
Şimdi tüneldeki çıkış ben yine, her zamanki gibi, tek başıma bulacağım. Bulduğumda o anki sevinçle geçti zannedeceğim. Oysa durup dinlenmeye zamanım kalmayacak. Ve bir süre sonra o yorgunluk bana iyice ağır gelecek.
okurken gözyaslarimi tutamadim...yasadiklarini birebir bende yasadim desem? yasimiz bile tutuyor - acaba sen ben misin? :))) seninle iletisime gecmeyi cok isterim ...
YanıtlaSilMerhaba o kadar benzer ki benimde yaşadıklarım bence hep beraber iletişime geçelim
SilDayanisma dernegi gibi birsey kurmak lazim :)
SilKesnlkle katılıyorum:)
SilMerhaba, sizi var olan annenın yokluğu kıtabını arastırırken bulup okudum. yıllardır benzer seyleri yasıyorum. annem eleştırıye katlanamayan 25 yıldır bana hayatı zından eden bırısı, elestırıldıgınde gozu donuyor şiddet bıle uyguluyor kı ben sırf annemin bana sevgisizliğinden dolayı öğretmen oldum, cocuklara karsı cok buyuk sevgım ve koruma ıcgudum var kendı sevgısızlıgımı kımse yasamasın ıstıyorum anneme ve aıleme hıc hayatım boyunca sorun cıkarmamıs hep kendı ayakları uzerınde durmus bırıyım. ama nedense en kotu cocuk benım onun ıstedıgı bır seyı onun ıstedıgı sekılde yapmayınca ınanılmaz degısıyor. evlenmekten evlencegım ınsanın aılesını tanıstırmaktan bıle korkuyorum. sımdıden dugun soyle olmazsa gelmem soyle yapmazlarsa soyle yaparım gıbı seyler soyluyor.(annemın alkol problemıde var) artık dayanamıyorum acaba uzak bır yere gdıp annesını tamamen hayatından cıkarabılen bırı var mıdır? cok merak edıyorum... annem yuzunden ıntıhar etmeyı bıle dusunuyorum cocuklukgumdan berı yasayan bırının sevgısızlıgı cok kotu bırsey...
YanıtlaSilmerhaba
Silterapistim annem yüzünden intihar etme isteğimin ona en çok istediği şeyi yani beni vermemek, yani onu cezalandırmak için olduğunu, ama onu cezalandırırken kendimi de haksız yere cezalandırmış olacağımı söyledi.
çok çaresiz hissettiriyor olabilir ama narsisizm konusunu ve böyle bir anneye sahip olmanın etkilerini sonuna kadar araştırın, bu süreçte alabiliyorsanız psikolojik destek alın, yoksa güvendiğiniz kişilerle paylaşın, kendiniz için yazın, bu blog gibi bu yoldan geçenlerin paylaşımlarına youtube'dan da ulaşabilirsiniz. narsist annelerin çocuklarının benzer yollardan geçtiğini görmek yalnız olmadığınızı hssettirecek.
bu sizden alınmış bir hakkı, yani kendiniz olma hakkınızı geri kazanmak için girilmiş çok yüce bir yol. annenizin narsisistik kişilik bozukluğu hastası olduğunu, bunun bir çözümünün olmadığını, problemin sizde değil onda olduğunu kabullenmekle başlayabilirsiniz. bunu kabul etmek zor gelecek, acı verecek ama bir düşünün zaten acı çekmiyor muyuz? (biz narsist annelerin kızları)
lütfen kendinizden vazgeçmeyin emin olun ki yolun sonunda ışık var.
Merhaba, sizi var olan annenın yokluğu kıtabını arastırırken bulup okudum. yıllardır benzer seyleri yasıyorum. annem eleştırıye katlanamayan 25 yıldır bana hayatı zından eden bırısı, elestırıldıgınde gozu donuyor şiddet bıle uyguluyor kı ben sırf annemin bana sevgisizliğinden dolayı öğretmen oldum, cocuklara karsı cok buyuk sevgım ve koruma ıcgudum var kendı sevgısızlıgımı kımse yasamasın ıstıyorum anneme ve aıleme hıc hayatım boyunca sorun cıkarmamıs hep kendı ayakları uzerınde durmus bırıyım. ama nedense en kotu cocuk benım onun ıstedıgı bır seyı onun ıstedıgı sekılde yapmayınca ınanılmaz degısıyor. evlenmekten evlencegım ınsanın aılesını tanıstırmaktan bıle korkuyorum. sımdıden dugun soyle olmazsa gelmem soyle yapmazlarsa soyle yaparım gıbı seyler soyluyor.(annemın alkol problemıde var) artık dayanamıyorum acaba uzak bır yere gdıp annesını tamamen hayatından cıkarabılen bırı var mıdır? cok merak edıyorum... annem yuzunden ıntıhar etmeyı bıle dusunuyorum cocuklukgumdan berı yasayan bırının sevgısızlıgı cok kotu bırsey...
YanıtlaSilBen annemle 3 senedir görüsmuyorum.. her gecen gün iyilesiyorum bana yaptiklarini anliyorum ve gorusmedigim icin sukrediyorum...ama yinede cok zor........
Silgoogle de kızına kötü davranan anne diye aratırken sizi buldum ve inanın yazıları ve yapılan yorumları tek tek gözyaşları içinde okudum...aynı dertler, aynı şiddete maruz kalmalar..eğer yapabiliyorsanız kaçın kurtulun asla değişmiyorlar fiziksel şiddet uygulayamıyorlar belki ama emin olun ki sözel şiddet devam ediyor hayatı zından etme yetileri asla körelmiyor ve utanarak bunu yazıyorum benim annemle bir tek güzel bir anım yok çocukluğum gençliğim hepsi dahil buna...
YanıtlaSil